Μηδενί δίκην δικάσῃς, πρίν ἀμφοῖν μύθον ἀκούσῃς

Η προετοιμασία μας για τον πόλεμο του ’40 συνίστατο στην εγκατάσταση μιάς σειρήνας στην επίπεδη στέγη του Δικαστικού Μεγάρου στο Ναύπλιο.

Πότε πότε την δοκίμαζαν. Οι ανατριχιαστικές της στριγκλιές δεν προοιώνιζαν τίποτα καλό.

Αυτά μόνο είχα αντιληφθή εγώ, 9 ετών τότε, από προετοιμασία πολέμου.

Ο Μεταξάς, που έβλεπε αυτόν τον πόλεμο να έρχεται, είχε φτιάξει τα Οχυρά Ρούπελ, άπαρτα όπως απεδείχθη και είχε δώσει οδηγίες να φυτέψουμε και στις γλάστρες φαγώσιμα είδη.

Έναν πόλεμο τον ακολουθεί η πείνα. Και είχε προετοιμασθή ψυχολογικά, αν και δικτάτωρ, να ειπή το ηρωικό «ΟΧΙ» εκ μέρους μας στον θρασύτατο Ιταλό δικτάτορα. Δεν μας πρόδωσε.

Κηρύσσεται ο πόλεμος. Αεροπλάνα Ιταλικά βομβαρδίζουν Ελληνικές πόλεις.

Προειδοποιητικά ουρλιάζει η σειρήνα. Πού να καταφύγουμε; Τα σπίτια είναι παλαιά. Εκατό ετών. Δεν θα κρατήσουν. Θα σωριασθούν.

Δύο χώροι υπήρχαν σχεδόν κατάλληλοι για καταφύγια. Η σπηλιά του Μελέτη και η Εθνική Τράπεζα.

Μοιραστήκαμε.

Η Εθνική Τράπεζα στην Πλατεία Συντάγματος, κτίριο καινούριο τσιμεντένιο, δεχόταν στα υπόγειά της τις παραλιακές γειτονιές και τον Ψαρομαχαλά.

Η Σπηλιά του Μελέτη, το ενδιαίτημα ενός Μικρασιάτη πρόσφυγα που τον ξέβρασε στην πόλη μας η Μικρασιατική Καταστροφή. Αμίλητος, με ένα μαύρο παλτό χειμώνα – καλοκαίρι, φιλοξένησε στο φτωχικό του τα πρόσθεν της πόλης μας, στο τούνελ που ήταν σκαμένο κάτω από το Ιτς – Καλέ, την Ακροναυπλία, από την Ενετοκρατία χτισμένη. Δεν ξέρω πόσο μήκος είχε, πρέπει να έβγαινε στην Αρβανιτιά, (στον βράχο πάνω από την θάλασσα που περιζώνει την χερσόνησο του Ναυπλίου). Λόγω της κλειστοφοβίας μου δεν προχωρούσα πέρα από την είσοδο.

Στην σημερινή Πλατεία Δημαρχείου είχαν σκαφτή ορύγματα. Τα δεντράκια που στόλιζαν τότε την πλατεία θα έκρυβαν με το φύλλωμά τους όσους κατέφευγαν εκεί, μέσα από τους πολυβολισμούς, κατά τις χαμηλές πτήσεις τών Ιταλών. Αν όμως είχε βρέξει δεν θα γίνονταν όλοι αυτοί ορατοί;

Αυτά ήταν όλα. Τότε…

Εδώ τώρα, στο σήμερα, για την Ουκρανία.

Εντυπωσιάζουν τα καταφύγια. Το πλήθος και η οργάνωσή τους. Σχεδιασμένα να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των «εχθρών». Το Ν.Α.Τ.Ο πιέζει. Οι Ουκρανοί επείγονται.

Το Ν.Α.Τ.Ο προσέχει τους ανθρώπους του. Η Γιουγκοσλαβία δεν είχε καταφύγια όταν την διέλυε το Ν.Α.ΤΟ. Μαζί κι’ εμείς. Ήμασταν και είμαστε αμετανόητοι Νατοϊκοί. Ενώ το Ν.Α.Τ.Ο έχει παντελώς αδιαφορήσει για εμάς όταν ο «καλός γείτονας» απειλεί να μας πολεμήσει. Την αλήθεια για την πολύπαθη χώρα (Σερβία) έχουν φανερώσει Σέρβοι (και άλλοι) σπουδαίοι συγγραφείς.

Εδώ τώρα - στα καθ’ ημάς -  η Υστερία είναι κρατική. Έχουν επιστρατευθή τα κανάλια. Ασφυξία! Κλείνεις την Τηλεόραση.

Μια χώρα χαρακτηρίζεται από τους ηγέτες της. Αυτοί είναι ο καθρέφτης. Η Ελλάδα, παρ’ όλα τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαίς) είμαστε «των Ευρωπαίων περίγελως» γιατί οι «ηγέτες» μας είναι κάτι «περίεργα όντα» ανεξαρτήτως ηλικίας. Όπως ο Σημίτης όταν ευχαριστούσε την Αμερική για τα Ίμια , προστριβή, που είχε αυτή η ίδια δημιουργήσει. Αν τον Τσίπρα η Μέρκελ χρειάστηκε 17 ώρες για να τον υπνωτίσει ώστε αυτός να «πουλήσει» την Μακεδονία, ο Μέγας Υπνωτιστής Ερντογάν χρειάστηκε μόνο 2 ώρες για να ειπή ο Μητσοτάκης, Ινσταμπούλ την Κωνσταντινούπολη, «κοίτη» την «Κοιτίδα»-Πατριαρχείο. Μάθαμε βέβαια ότι έφαγαν έναν περίεργο χαλβά, όχι όμως και τί είπαν μεταξύ τους. Υποψιαζόμαστε μόνον.

Ουκρανικώτερος των Ουκρανών έσπευσε πρώτος να μπή στο στόχαστρο της Ρωσίας. Ενώ μόνος ο Λαβρώφ μάς συνέστησε να προχωρήσουμε στα 12 μίλια  μη δίνοντας σημασία στο επαπειλούμενο casus belli, μιάς και έχουμε στηριχθή στο «Διεθνές Δίκαιο», το οποίο  ο γείτονας «γράφει» κανονικά.

Και ο «Άριστος» προχωρεί στην πρόσκληση του Ζελένσκι να μιλήση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Αυτός ξεδιπλώνοντας το υποκριτικό του ταλέντο θα μας διεκτραγωδήση την κατάσταση όπως άλλωστε κάνει παντού όπου έχει προσκληθεί. Ο δικός μας «Ηγεμών» «ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη».

Οι Αρχαίοι μας έλεγαν «Μηδενί δίκην δικάσῃς, πρίν ἀμφοῖν μύθον ἀκούσῃς». Γιατί η Βουλή μας δεν καλεί και τον Πούτιν να μας ξεδιπλώσει την δική του άποψη; Αυτό είναι η Δημοκρατία για την οποία «κοπτόμεθα». Τάχα. Σημειωτέον άλλωστε ο Πούτιν δεν είναι ούτε Λένιν ούτε Στάλιν.

Την αλήθεια όμως την ξέρουμε. Το παραλήρημα από την άλλη άκρη του Ατλαντικού μάς την φανέρωσε. Προφανώς θέλουν να καταλάβουν την Ρωσία,  την Σιβηρία, και την Αρκτική, που δεν σκέφτηκαν να αγοράσουν τότε, όταν ο Τσάρος τούς πούλησε την Αλάσκα, ώστε να πουλά η Αμερική τώρα το φυσικό αέριο. Follow the money!

Ακούς εκεί! Να έχη το θράσος ο Πούτιν να έχη δική του την Μαύρη Θάλασσα!!!

Αφού η μεγαλύτερη ακτογραμμή της ανήκει σε Νατοϊκή Χώρα, την Τουρκία. Ο αρχηγός τής οποίας είναι ο μόνος που βρίσκεται στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. 

Όχι εσύ, Ηγεμόνα μας. Λέγοντας συνέχεια ψέμματα υπέρ του και εναντίον μας, εκείνος - ο αιματοβαμμένος - παρουσιάζεται ως ειρηνοποιός. Μάλιστα θα πάρη και Nobel Ειρήνης. Και δίπλα στις Συνθήκες των Παρισίων, των Βερσαλλιών και άλλων, θα φιγουράρη και η Συνθήκη … της Ινσταμπούλ! Αυτές είναι δόξες!

Αλλά ο δικός μας Ηγεμόνας είναι ευχαριστημένος. Με έναν παράξενο τρόπο βλέπει το μαύρο άσπρο.

Το ότι δεν θα έχουμε φυσικό αέριο όλη η Ευρώπη, το βλέπει σαν ευκαιρία για επενδύσεις! Καθώς η χώρα μας είναι γνωστή σαν αποθήκη πλέον, μπορεί να παραχωρήση τον Θεσσαλικό κάμπο (σπαρτικές και θεριζοαλωνιστικές μηχανές δεν θα δουλεύουν ελλείψει καυσίμων), για να κτιστούν αποθηκευτικοί χώροι για τις παγοκολώνες φυσικού αερίου που θα του στέλνει ο Μπάιντεν προς διανομήν. Σε βάθος χρόνου βέβαια.

Αισθητικά δε θα είναι ασορτί με τις ανεμογεννήτριες και τα βολταϊκά τα οποία διαρκώς επεκτείνονται, αφού τα πουλάει σε μάς μια χαρά η Γερμανία.

Εμείς; Θα πεινάσουμε.

Τώρα προαναγγέλθηκαν γεωτρήσεις στις Ελληνικές θάλασσες που είναι φίσκα στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και για τα οποία εμείς μόνοι μας,  δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, γιατί δεν μας επιτρέπει ο γείτονας και δεν έχουμε και λεφτά. Μήπως στο ταξίδι – αστραπή που έκανε τελευταία στην γείτονα χώρα – που αν είχε «τσίπα» δεν θα έπρεπε να πάη ο Ηγεμόνας μας – κουβέντιασαν κι’ αυτό; Την συνεκμετάλλευση; Το win-win?

Που το – συν -  δεν θα ισχύση και θα τα πάρη όλα ο γείτονας, χωρίς καν μια τρικλοποδιά. Με το δίκαιο του ισχυροτέρου βεβαίως, του πιο «μάγκα».

Για να κλείνουμε. Η Ουκρανία είναι Ρωσία. Ρώσοι έφτειαξαν το Κίεβο από την εποχή των Ρώς. Ήταν η πρώτη τους πρωτεύουσα.

Έχουμε ξαναγράψει ότι αγαπήσαμε την Ρωσική Λογοτεχνία, τις θαυμαστές κινηματογραφικές τους ταινίες, τα δάση με τις σημύδες, τα ξύλινα σπίτια, τους αγώνες τους σ’ όλες τις Ιστορικές περιόδους, τον Κουτούζωφ, το Στάλινγκραντ, την Οδησσό, το Μουσείο Ερμιτάζ στο Λένινγκραντ. Θαυμάζαμε τα ρώσικα μπαλέτα, χωρίς να ξεχωρίζουμε από ποια περιοχή είναι. Και η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη που πραγματικά τιμώρησε την Ναζιστική Γερμανία. Και όλοι οι Ρώσοι ομολογούν χρόνια μετά ότι με εκείνο το καθεστώς είχαν δουλειά, σπίτι, σχολείο, νοσοκομείο. Όσο για τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων είναι γνώρισμα είτε Ρωσικής νομενκλατούρας, είτε Μακαρθισμού, είτε Ελληνικού Εμφυλίου, παρελθόντων και δεν γνωρίζουμε ίσως και μελλούμενων εποχών, με άλλο όνομα.

Είχε η Σοβιετία Γκουλάγκ; Και ποιος δεν είχε με άλλο όνομα; Δεν είχαν οι Γάλλοι τρομοκρατία μετά την Γαλλική Επανάσταση;

Όσο για τον «λιμό» στην Ουκρανία τον προκάλεσαν οι φεουδάρχες κουλάκοι για τους δικούς τους λόγους, σαμποτάροντας την δημιουργία των «κολχόζ».

Και κάτι ακόμα. Όταν οι Ρώσοι έστηναν ρωσικούς πυραύλους στην Κούβα το 1963, περίοδο Ψυχρού πολέμου, τότε που ο Κένενντυ έθεσε προθεσμία να φύγουν, αλλιώς θα γινόταν πόλεμος, είχαμε μάλιστα κατατρομάξει τότε, αυτοί τους απέσυραν.

Γιατί τώρα το Ν.Α.Τ.Ο χρησιμοποιεί το πρόσφατο δημιούργημα , την Ουκρανία των Βογιάρων, των Κουλάκων, των Ναζιστών, του υιού του Αμερικάνου Ηγεμόνα που παίζει με τους ιούς και την Γιουχάν; Παρά τις συμφωνίες του 2014 ότι δεν θα προχωρήσει προς Ανατολάς και προς Ρωσία το Ν.Α.Τ.Ο;

Αν στην Βουλή έλθει ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, θα κληθεί και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το κερασάκι στην τούρτα θα είναι στο τέλος να χειροκροτούν όρθιοι; Ένα τραγούδι για την Ουκρανία; Ποιος τραγουδάει για την Κύπρο που πενήντα χρόνια μετά οι Κύπριοι είναι ακόμα πρόσφυγες στον τόπο τους, απειλούμενοι διαρκώς για τα χειρότερα;

Μήπως λοιπόν να το μαλακώναμε λίγο και να αλλάζαμε τροπάριο προς το πιο ουδέτερο για το συμφέρον μας;

Υ.Γ.

Αλήθεια στην Ελλάδα επιτρέπεται να τρώμε «Ρώσικη σαλάτα» ή θα κακοχαρακτηρισθούμε;