Για γέλια και για κλάμματα

  [1] Το «Σιδερένιο Δάσος» γράφτηκε στις 24/7/2021.  Η τοπική Αργολική εφημερίδα «Αναγνώστης» στην οποία έστελνα σε τακτική βάση εκείνη την εποχή άρθρα, δεν κυκλοφόρησε  εκείνη την περίοδο και το κείμενο δεν δημοσιεύθηκε. Όμως δεν έχασε την επικαιρότητά του. Πηγή εικόνας:  https://planet-radio.gr/ Τ ο Μαγεμένο Δάσος, η Μυστηριώδης Νήσος, ο Ροβινσών   Κρούσος, Δράκοι, Μάγισσες,   Χρυσόμαλλο Δέρας, τίτλοι που εξήπταν την φαντασία σε περασμένες εποχές. Στην έννοια «Δάσος», εμάς τους σύγχρονους Έλληνες μάς πιάνει μια ανησυχία μόλις αρχίζουν τα μπωφόρ: «Ποια δάση θα καούν τώρα;». Το περιμένουμε στα σίγουρα. Θυμάμαι από προπολεμικά που άναβαν κάτι φωτιές στα βουνά, στις πλαγιές. Άκουγα: «Οι τσοπαναραίοι». Δράστες ήταν οι βοσκοί που ήθελαν λιβάδια για τα κοπάδια τους. Αυτές οι φωτιές ήταν ελεγχόμενες και έσβηναν γρήγορα. Μεταπολεμικά,   οι οικοπεδοφάγοι έκαιγαν δάση σε περιοχές επιλεγμένες, κοντά στον αστικό ιστό, ώστε αυτές να γίνουν αργότερα οικόπε...

  Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, η γηραιά Ευρώπη, παραγέρασε.   Πάει για απόσυρση. Γι’ αυτό και η διαφήμιση ήταν   τόοοοσο μεγάλη! Το μαγαζί   χρεωκόπησε και το προϊόν κινδυνεύει να μείνει απούλητο. Η Φον ντερ Λάιεν είναι η έκφραση της αποτυχίας της Ευρώπης. Μπορεί   ποτέ να αντικαταστήσει   τους   Ντε Γκώλ, Μιττεράν, Πάλμε, Αντενάουερ, Χέλμουτ   Κολ;   Και ο πρωθυπουργός μας   φυσικά λέει από μέσα του: «Κι’ αν μπορή αυτή η «κρυόπλαστη» γιατί δεν μπορώ εγώ;» Αυτός έχει πάθος με την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή καριέρα, πραγματικό   κόλλημα. Έχει οργώσει την Ελλάδα διαφημίζοντας την Ευρώπη.   Έχει τακτοποιήσει τα παιδιά του στις καλλίτερες ευρωπαϊκές θέσεις, ετοιμάζεται δε και ο ίδιος να θρονιαστή στο ανώτερο Ευρωπαϊκό αξίωμα. Όταν πλησιάζει και χαϊδεύει τα παιδιά που τού φέρνουν, «δια τας ανάγκας τού έργου που παίζεται», φαίνεται πόσο τα μισεί στην ουσία, αφού δεν είναι δικά του. Γιατί; Γιατί δεν τα αφήνει ούτε ...

                                                  Κάθε πόλη που είναι γνωστός τουριστικός προορισμός είναι σαν την Κέρκυρα για την οποία έγραφε ο μεγάλος φυσιοδίφης Τζέραλντ Ντάρελ ότι είναι: «Μιά πολύ ωραία γυναίκα που πάσχει από ένα είδος λέπρας που λέγεται τουρισμός». Επίκαιρο: Το Σάββατο (25 Μαϊου) έγινε μεγάλη διαδήλωση στην Μαγιόρκα από 10.000 άτομα, με κεντρικό σύνθημα «Όποιος αγαπά τη Μαγιόρκα δεν θα την καταστρέψει». Όχι στον Υπερτουρισμό! Δόθηκε έτσι και επίσημα ο ορισμός του «Κακού». Ανάμεσα στους διαδηλωτές, υπήρχαν πολλές οικογένειες με παιδιά, φοιτητές και συνταξιούχοι ( https://www.olympia.gr/1591128/diethni/chiliades-diadilotes-sti-magiorka-tis-ispanias-kata-toy-mazikoy-toyrismoy ). Έχει χαθεί το Μέτρο. Το «Μέτρον Άριστον». Η αρετή είν...

                                          Άλλες Εποχές… Η πόλη μας προπολεμικά αλλά και μερικές δεκαετίες μετά τον πόλεμο, έσφυζε από ζωή. Όπως και χωριά, κωμοπόλεις, πόλεις, πριν η Τεχνολογία μάς αλλάξη τη ζωή. Μπορεί να κάνη θαυμαστά πράγματα, αλλά η ζωή έχασε την νοστιμάδα της. Υπήρχαν καταστήματα διαφόρων ειδών, μια ποικιλία που εξυπηρετούσε όλους τους κατοίκους αυτού του τόπου και ικανοποιούσε κάθε τους ανάγκη. Υπήρχαν διάσπαρτα στον αστικό ιστό καταστήματα (τροφίμων, ενδύσεως, υποδήσεως) όπου οι άνθρωποι που δούλευαν σ’ αυτά, ιδιοκτήτες ή υπάλληλοι, έδιναν την εντύπωση ότι ήταν εκεί όχι μόνον για να σε εξυπηρετήσουν αφού εσύ δεν ήσουν μόνον ο πελάτης, αλλά και ο φίλος. Τώρα πιά γίνονται όλα μόνα τους από το σπίτι σου. Δεν χρειάζεται να πας πουθενά. Ούτε σε Υπηρεσίες, ούτε σε Τράπεζες, ούτε καν στον κινηματογράφο. Μπορείς να ιδή...

  Είπε ο Ιησούς και έσωσε την αμαρτωλή από τον λιθοβολισμό. Γιατί είχε κατανόηση για τα ανθρώπινα σφάλματα. Και ποιοί ήταν αυτοί που θα την λιθοβολούσαν; Ποιοί ήταν οι αναμάρτητοι; Ο Ιησούς είχε υπ’ όψιν του και αυτό που έλεγαν οι (αρχαίοι) Έλληνες: «Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας (σακκούλια) φέρει · την μεν έμπροσθεν, την δε όπισθεν. Η μεν έμπροσθεν γέμει αλλοτρίων σφαλμάτων, η δε όπισθεν των ιδικών του.»   Έτσι βλέπει και ελέγχει μόνον τίς αμαρτίες των άλλων και αγνοεί τις δικές του που είναι πίσω του και δεν τις βλέπει. Τελείωσαν και οι εκλογές που μας κράτησαν σε αναταραχή μερικούς μήνες. Η κάλπη δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, απεναντίας δημιούργησε καινούρια. Αυτά, για να τα κατανοήσουμε πρέπει να ηρεμήσουμε, να κυττάξουμε και στο παρελθόν για να κάνουμε συγκρίσεις και να μη χαρισθούμε σε κανέναν. Από εδώ και πέρα, όσα ανθελληνικά θα μας κάνη ο μονοκράτορας Μητσοτάκης, θα φαίνονται αμέσως. Ίσως υπάρχει έτσι μιά μικρή ελπίδα όσοι νεοδημοκράτες που μετά τον εμφύλιο ψηφίζουν ...

  Προπολεμικά τα καλοκαιρινά βράδυα το αγαπημένο μας θέαμα ήταν ο Καραγκιόζης. Στην Αρβανιτιά (η πιό κοντινή παραλία στην πόλη του Ναυπλίου) είχε στηθή ο Μπερντές και σε ένα επεισόδιο με τον τίτλο «Εκλογές» ο καραγκιοζοπαίχτης χειριζόταν μιά σειρά από σκελετούς που χαρούμενοι κουνούσαν τα μέλη τους τραγουδώντας «Πάω να ψηφίσω, πάω να ψηφίσω». Έτσι έμαθα, από πολύ μικρή, ότι ψηφίζουν και ... οι πεθαμένοι. Αργότερα, στα μικρά χωριά που υπηρετούσαμε ως εκπαιδευτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι ήμαστε μετρημένοι (δεκαετίες του ’50 και τού ΄60) και ψηφίζαμε με χρωματιστά ψηφοδέλτια. Έτσι ψήφιζες όχι αυτό που ήθελες, αλλά αυτό που ... έπρεπε, για να μην έχης περιπέτειες, αφού η ψήφος σου έφερε την υπογραφή σου. Στις εκλογές τού ’61, που αναγνωρίστηκαν παραδόξως και επισήμως ως «εκλογές βίας και νοθείας» στην κωμόπολη που υπηρετούσαμε, ένας συνάδελφός μας, αφού ψήφισε το πρωί στο Γυμνάσιο, όπως όλοι μας, πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μενίδι, όπου ψήφισε και εκεί και μετά πήγε στις γε...