Άλλες Εποχές…
Η πόλη μας προπολεμικά αλλά και μερικές δεκαετίες μετά τον πόλεμο, έσφυζε από ζωή.
Όπως και χωριά, κωμοπόλεις, πόλεις, πριν η Τεχνολογία μάς αλλάξη τη ζωή. Μπορεί να
κάνη θαυμαστά πράγματα, αλλά η ζωή έχασε την νοστιμάδα της.
Υπήρχαν καταστήματα διαφόρων ειδών, μια ποικιλία που εξυπηρετούσε όλους τους
κατοίκους αυτού του τόπου και ικανοποιούσε κάθε τους ανάγκη.
Υπήρχαν διάσπαρτα στον αστικό ιστό καταστήματα (τροφίμων, ενδύσεως, υποδήσεως)
όπου οι άνθρωποι που δούλευαν σ’ αυτά, ιδιοκτήτες ή υπάλληλοι, έδιναν την εντύπωση ότι
ήταν εκεί όχι μόνον για να σε εξυπηρετήσουν αφού εσύ δεν ήσουν μόνον ο πελάτης, αλλά
και ο φίλος.
Τώρα πιά γίνονται όλα μόνα τους από το σπίτι σου. Δεν χρειάζεται να πας πουθενά. Ούτε
σε Υπηρεσίες, ούτε σε Τράπεζες, ούτε καν στον κινηματογράφο. Μπορείς να ιδής όποια
κινηματογραφική ταινία θέλεις από την Τηλεόραση ή από το Δίκτυο, αλλά ο
κινηματογράφος έχασε την μαγεία του. Δεν είναι πιά ψυχαγωγία. Η ομορφιά ήταν στην
αναμονή, στον σχεδιασμό της εξόδου, ό,τι σήμαινε τελοσπάντων αυτό το «πάμε σινεμά;»
Απομονωθήκαμε. «Ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τα τείχη έξω» (Καβάφης). Επειδή
εκείνες οι εποχές παρ’ όλες τις πολιτικές αντιθέσεις, οι οποίες ήταν δημιουργοί και μίσους,
είχαν εν τούτοις μια γλυκύτητα. Στην κοινωνία υπήρχε επικοινωνία. Θα αναφέρω
ονομαστικά αυτούς που γύρω από τα μαγαζιά τους γινόταν καθημερινά «πήγαιν’ έλα» και
ήταν σαν πρωταγωνιστές και δημιουργοί της χαρούμενης ατμόσφαιρας.
Τα μαγαζιά αυτά ήταν συνήθως συνεργασία δύο – τριών αδελφών ή οικογενειακές
επιχειρήσεις.
Φούρνοι: Δαρδαγάνη, Γαλάνη, Μπούκουρας, Μπότσου, Μαρλαγκούτσου, Κωτσοβός,
Χουτοπούλου, Μπαμπάτσικα, Μπουγιούκου, Ζώη.
Δεν είχαμε ηλεκτρικές κουζίνες στα σπίτια μας και ψήναμε τα φαγητά στον φούρνο τής
γειτονιάς. Μεγάλη κίνηση τα Χριστούγεννα και το Πάσχα με τις λαμαρίνες με τους
κουραμπιέδες και τα κουλούρια. Έτσι καταλαβαίναμε όλοι τις γιορτές.
Τώρα δεν υπάρχει ούτε ένας φούρνος για να μοσχοβολήσουν τα γύρω δρομάκια από το
φρέσκο πρωινό ψωμί.
Μπακάλικα: Τα πιο πολλά στην Αγορά,στην Λεωφόρο Αμαλίας, αλλά και διάσπαρτα, κατά
γειτονιές: Αφοί Τσεκρέκου, Ελενόπουλος, Φωτίου, Μηλιώτη, Ρούτουλα, Βουλγαράκη,
Ξινού, Αφοί Μπικάκη, Αφοί Μεντή, Αφοί Μόρφη, Γαλανόπουλου, Παλαβιτσίνη με τον επί
θυγατρί γαμβρόν Κομνηνό.
Τώρα η λεωφόρος Αμαλίας δεν είναι πιά λεωφόρος. Στον μόνο φαρδύ δρόμο που είχαμε,
φάρδυναν τα πεζοδρόμια ώστε να μπούν τραπεζοκαθίσματα καφετεριών.
Δεν υπήρχαν καταστήματα ετοίμων ενδυμάτων.
Στα μαγαζιά υπήρχαν τα «τόπια» με τα υφάσματα. Αγόραζες τα μέτρα που χρειαζόταν το
κουστούμι π.χ. στού Νικολόπουλου και πήγαινες δίπλα στο ραφείο τού Μπακέα για να σού
το ράψη.
Υπήρχαν εργαστήρια, βιοτεχνίες με μαθητευόμενους. Στο πατάρι του Φώτη Μαργαρίτη
δούλευαν καλφάδες και έφτειαχναν εξαιρετικά παπούτσια, δερμάτινα και αντοχής.
Καλλίτερα από τα φημισμένα Ιταλικά.
Στα μοδιστράδικα, αναφέρω τα μεγαλύτερα, Παξάνου - Ρουκουμιώτου. Κοπελίτσες που
είχαν τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο μάθαιναν μοδίστρες.
Μεγάλη ποικιλία εικόνων ζωής.
Υπήρχε η Ομορφιά παντού.
Και όλα τα ομόρφαινε ακόμα περισσότερο εκείνο το ψιλόβροχο που άρχιζε τον Σεπτέμβριο
και συνεχιζόταν μέχρι τον Μάρτιο – Απρίλιο.
Κατέληξε στο Ναύπλιο τουλάχιστον να το νοσταλγούμε και αυτό.
Και όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους.
Το Ναύπλιο ως τουριστική πόλη μπορεί εν τούτοις να δώση ευκαιρίες πλουτισμού.
Τα προβλήματά της πόλης όμως είναι άλυτα. Διαβάζοντας το αφιέρωμα στην
«Καθημερινή» αυτής της Κυριακής, βλέπεις ότι δεν υπάρχει λύση.
Ερώτημα 1: Στην Πλατεία Συντάγματος (Ιστορική Πλατεία Πλατάνου) ποιός έχει
τοποθετήσει έναν μαύρο κύβο, μικρογραφία της Καάβας της Μέκκας; Συμβολίζει κάτι;
Ερώτημα 2 ο : Αν ένας Ναυπλιεύς από τα δύο σπίτια που έχει δώση το ένα σε Airbnb και
κρατήσει το δεύτερο ως Μαυσωλείο, αθωώνεται;
Οι ερωτήσεις είναι βέβαια ρητορικές.
Ο Gerald Durrell, μέγας φυσιοδίφης, που θεωρούσε την Κέρκυρα πατρίδα του αφού εκεί
είχε περάσει την παιδική του ηλικία έγραφε στο βιβλίο του «Η οικογένειά μου και άλλα
ζώα», «…η μαγεία του νησιού εγκαταστάθηκε επάνω μας τόσο απαλά και σταθερά, όσο η
γύρη».
Αργότερα όμως την δεκαετία τού 1980 μετά από την επίσκεψή του στο νησί έγραφε «… η
Κέρκυρα είναι σαν μια πολύ ωραία γυναίκα που πάσχει από ένα είδος λέπρας που λέγεται
… Τουρισμός.»
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την πόλη του Ναυπλίου.
Η … νόσος σε τελικό στάδιο.
Μην κουράζεσθε. Άλλη μια προσπάθεια που θα αποβή άκαρπη αφού έχουν χαλάσει τα
μυαλά των ανθρώπων και νομίζουν ότι αυτό είναι πρόοδος, εξέλιξη, άρα κάτι
αναπόφευκτο.
Υ.Γ
Το παρόν σημείωμα αποτελεί συνέχεια μιάς πρώτης επισήμανσης από την Φωτεινή
Αργείτου – Τζαμαλούκα σχετικά με τα κακώς κείμενα της πόλης του Ναυπλίου . Άρθρο
δημοσιευμένο στον Αναγνώστη της 28/2/2019 και θα το βρείτε εδώ:
https://old.anagnostis.org/2019/03/08/ashimies-kai-ashimia-sto-nayplio/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου