Για το Χάδι και την Επαφή! Με αφορμή την παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

 

Ήδη ο Αριστοτέλης  στο βιβλίο του (Περί Ψυχής) είχε επισημάνει την αξία της αφής, την μοναδικότητά της και την σύνδεσή  της με την αντιληπτική μας ικανότητα.

Το δέρμα με τους πόρους του εισάγει στον έμβιο οργανισμό τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, όταν, όταν οι άλλες αισθήσεις δεν λειτουργούν.

Σε βοηθάει στο σκοτάδι να προσανατολιστείς, να μην χαθείς. Να μην πέσεις, να μην γκρεμισθείς. Σου δείχνει ακόμα αν υπάρχη κάποιος άλλος που σε ψάχνει για να σε βοηθήση.

Ατό είναι το χάδι. Είναι η ειδοποίηση ότι κάποιος σε σκέφτεται και σε αγαπάει.

Στην κατασκότεινη εποχή μας, απαγορεύεται η όποια επαφή. Μ’ αυτήν την ιδιόρρυθμη επιδημία, χάθηκαν χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να νοιώσουν την παρουσία των δικών τους δίπλα τους. Πέθαιναν χωρίς να τους χαϊδέψει κάποιος στο μέτωπο, να τους πιάσει το χέρι.

Απάνθρωπο τέλος τόσο γι’ αυτούς που έφευγαν, όσο και γι’ αυτούς που έμεναν. Να τους έχει λείψει το χάδι. Επετεύχθη έτσι η τέλεια, απομόνωση των ανθρώπων.

Τα ζώα θα έπρεπε να τα έχουμε οδηγούς και δασκάλους σε κάθε πράξη μας, γιατί το ένστικτό τους είναι αλάνθαστο, ενώ η ανθρώπινη λογική έχει προ πολλού ξεφύγει.

Τα ζώα λοιπόν είναι ευτυχισμένα με το χάδι και το δείχνουν με έναν υπέροχο τρόπο. Κλείνουν ηδονικά τα ματάκια τους και κουνούν ελαφρά το κεφαλάκι τους ευχόμενα να μην τελειώση ποτέ αυτή η ευχαρίστηση. Είδα τελευταία ένα γαϊδουράκι που το χάιδευαν. Πόσο τού άρεσε!

Ακόμα και τα παχύδερμα οι ελέφαντες το νοιώθουν και ευφραίνονται. Ακόμα και προβατάκια και κατσικάκια χαϊδεύουμε. Μας αρέσει. Και αυτά χαίρονται, όμως τα τρώμε. Γιατί; Γιατί είμαστε οι δυνατοί. Ιδού η ανθρώπινη αντίφαση.

Ίσως έχετε ιδεί στην τηλεόραση έναν λεμούριο, αυτά τα παράξενα ζωάκια που βγαίνουν από τις φωλιές τους και από ένα υψωματάκι επισκοπούν τα πέριξ.

Κάποιος λοιπόν το χάιδευε και, μόλις σταματούσε, ο λεμούριος με το δεξί του άκρο έψαχνε πίσω του, να βρη το χέρι και να το βάζη να τον χαϊδεύη πάλι και πάλι. Ήταν ένα θέαμα απολαυστικό!

Μόνο φίδι δεν έχουμε ιδεί να χαϊδεύουν.

Αλλά κάτι θα ξέρει η Εύα από τέτοιες παραπειστικές επαφές! Πήρε το μήλο με τα γνωστά επακόλουθα. Κάπως έτσι αρχίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις, με μερικά χάδια και καταλήγουν σε γυναικοκτονίες.

Και η  παιδική εγκληματικότητα τώρα, είναι γεγονός. Ίσως τα παιδιά δεν έχουν σωστούς γονείς! Δεν είναι προτεραιότητά τους τα παιδιά τους!

Λείπει το χάδι σε μικρούς και μεγάλους το οποίο ερμηνεύει την αγάπη της οικογένειας και την μη παραμέληση.

Ελπίζω όλο και περισσότεροι άνθρωποι να αντιλαμβάνονται την γλώσσα των ζώων και  να γίνουν καλύτεροι!