Ο Χείριστος Πάντων!
Οι Έλληνες ασχολούμεθα πολύ με την Πολιτική και τους
Πολιτικούς. Απομεινάρι από την Αρχαιότητα. Όταν στην Πνύκα ακουγόταν ο κήρυξ:
«Τίς ἀγορεύειν,
βούλεται;» ήσαν πολλοί αυτοί που ήθελαν να ακουσθούν. Η Αθήνα διέθετε πολλές ρητορικές
σχολές και πολλοί είχαν διδαχθή την τέχνη.
Όπως και τότε , έτσι και τώρα εντυπωσιάζεται ο ακροατής –
ψηφοφόρος από τα ρητορικά σχήματα, ρουφάει τις υποσχέσεις, «τα ψεύτικα τα λόγια
τα μεγάλα». Εν τέλει τον εξαπατά ο «λαϊκισμός.» Σ’ αυτόν έχει εξελιχθή η
σημερινή Πολιτική Ρητορεία.
Ο επόμενος «δημοκρατικά» εκλεγμένος Κυβερνήτης μας θα είναι
χειρότερος από τον προηγούμενο, αφού το εκλογικό σώμα δεν είναι εις θέση να
κρίνη και εντυπωσιάζεται από τους φιγουρατζήδες.
Η πλειονότητα των ψηφοφόρων ενδιαφέρονται για τον εαυτό
τους, όχι για το σύνολο, δεν διαβάζουν, ξεχνάνε, και δυστυχώς είναι
ανιστόρητοι. Πολλά τα σχλετιαστικά επίθετα που ταιριάζουν σε ρήτορες, αλλά και σε
ακροατές. Δηλαδή κάθε ψόγος.
Θα θυμίσω τον ρήτορα Δημοσθένη. Ένθερμος υποστηρικτής της
Αθηναϊκής Δημοκρατίας και τού Αθηναϊκού μεγαλείου, η οποία όμως μετά είχε οδηγηθεί
μοιραία στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και στην ήττα της Αθήνας. Αυτός αδυνατούσε
να καταλάβη ότι όλα έρχονται και παρέρχονται και ότι τώρα ήταν η ώρα των
Μακεδόνων, ενός άλλου Ελληνικού φύλου.
Μισούσε τον Φίλιππο και στους «Φιλιππικούς» [i]του
λόγους τον «στολίζει» με όλα τα μειωτικά επίθετα που υπάρχουν. Και για να μή
ξεχάση κανένα, τελειώνει έτσι: «Φίλιππός ἐστι, ὅ,τι ἄν εἲποι τις».[ii]
Ένας είναι όντως άσχημος (δεν ευθύνεται αυτός), ο άλλος
νομίζει ότι είναι ωραίος, (πιό άσχημος από τον προηγούμενο).
Ωραίος ήταν ο …
Κουασιμόδος με την ψυχούλα που διέθετε, (στο μυθιστόρημα και έργο: «Η Παναγία
των Παρισίων» του Ουγκώ).
Άραγε ποιός υπήρξε ο χειρότερος;
Εδώ θα βασισθώ στην κρίση του πατέρα μου.
Θυμάμαι από προπολεμικά, αλλά και μετά τον πόλεμο, όταν στο
σπίτι μας, ανέβαιναν συγγενείς, φίλοι, μαθητές του από τις μεγάλες τάξεις, που
δεν έχαναν ευκαιρία να ακούσουν τον «Δάσκαλο» και να μιλήσουν μαζί του, και η
συζήτηση γύριζε στα Πολιτικά, οι εποχές ήταν «ενδιαφέρουσες» και οι Κινέζοι
εύχονται στο νεογέννητο, «να μή ζήσης σε ενδιαφέρουσα εποχή», να φθάνουν στο
τέλος στην κριτική των Πολιτικών.
Το «εφύμνιον[iii]»
του πατέρα μου ήταν: «Αυτός; Ο χείριστος πάντων». Τού άλλου; «Ο χείριστος
πάντων» και του τρίτου; «Ο χείριστος πάντων». Εξηγώντας τα λάθη τους και τις
απρέπειές τους.
Και όταν μια φορά, όταν είχα μάθει τους βαθμούς των επιθέτων,
θετικός- συγκριτικός- και βεβαίως τον υπερθετικό βαθμό, τόλμησα δειλά να παρατηρήσω:
«Μα, δεν είναι δυνατόν. Ένας πρέπει να είναι ο «Χείριστος πάντων!»
Η απάντησή του: «Φωτεινή, άκουγε, για να μαθαίνης»...
Δεν γλύτωσε κανείς την δίκαιη, αντικειμενική κριτική.
Πρόεδροι Δημοκρατίας, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, επιλεγόμενοι «Εθνάρχες», «Γέροντες»
τής Δημοκρατίας, Στρατάρχες «Σωτήρες», όλοι ξενοκίνητοι, εκτός από έναν, (βρήτε τον)) που δεν μπορείς να τους
χαρακτηρίσης προδότες, γιατί δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες.
Από όλους μόνον ο Μεταξάς απάντησε με έναν δοξασμένο Πόλεμο
στις θρασείες προκλήσεις, αλλά τον «φάγανε», όπως και τον Άγιο Καποδίστρια. Όσο
για τον Κορυζή, αυτοκτόνησε (με δύο σφαίρες!) για να μη βάλη μια επαίσχυντη
υπογραφή.
Όλοι οι άλλοι φυλάνε το σαρκίον τους και πλουτίζουν εις
βάρος μας, ντροπιάζοντάς μας.
Ο σοφός «Δάσκαλος» για τον οποίο μιλούσαμε πιό πάνω, πέθανε
ενωρίς, δεν έζησε τα «λουλούδια» που είχαμε μετά το ᾽65.
Στην Παιδαγωγική υπάρχει ένας κανόνας. Σε κάθε μάθημα
προηγείται η «Ψυχολογική προπαρασκευή.»
Βγήκε λοιπόν μια «Έχιδνα» να μας «δασκαλέψη» τί έπρεπε να
μην κάνουμε μετά τον Σεισμό: Όχι τα 12 μίλια, όχι ΑΟΖ τώρα, όχι αυτό, όχι το
άλλο.
Την άλλη μέρα ο Μπλίνκεν με φόντο την Ακρόπολη επανέλαβε τα
ίδια.
Ολοκληρώθηκε το μάθημα. Όλοι αυτοί ξέρουν πώς να χειραγωγούν
τους όχλους (σαν κι’ εμάς.)
Εν κατακλείδι, επειδή από τον «χείριστο» υπάρχει και το
ακόμα χειρότερο, μήπως είναι γένους ... θηλυκού;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου