Εκλογές στην Ελλάδα

 

Προπολεμικά τα καλοκαιρινά βράδυα το αγαπημένο μας θέαμα ήταν ο Καραγκιόζης. Στην Αρβανιτιά (η πιό κοντινή παραλία στην πόλη του Ναυπλίου) είχε στηθή ο Μπερντές και σε ένα επεισόδιο με τον τίτλο «Εκλογές» ο καραγκιοζοπαίχτης χειριζόταν μιά σειρά από σκελετούς που χαρούμενοι κουνούσαν τα μέλη τους τραγουδώντας «Πάω να ψηφίσω, πάω να ψηφίσω». Έτσι έμαθα, από πολύ μικρή, ότι ψηφίζουν και ... οι πεθαμένοι.

Αργότερα, στα μικρά χωριά που υπηρετούσαμε ως εκπαιδευτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι ήμαστε μετρημένοι (δεκαετίες του ’50 και τού ΄60) και ψηφίζαμε με χρωματιστά ψηφοδέλτια. Έτσι ψήφιζες όχι αυτό που ήθελες, αλλά αυτό που ... έπρεπε, για να μην έχης περιπέτειες, αφού η ψήφος σου έφερε την υπογραφή σου.

Στις εκλογές τού ’61, που αναγνωρίστηκαν παραδόξως και επισήμως ως «εκλογές βίας και νοθείας» στην κωμόπολη που υπηρετούσαμε, ένας συνάδελφός μας, αφού ψήφισε το πρωί στο Γυμνάσιο, όπως όλοι μας, πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μενίδι, όπου ψήφισε και εκεί και μετά πήγε στις γειτονιές που έμενε ως φοιτητής (Κυψέλη) και ήταν γραμμένος στους καταλόγους και ψήφισε και εκεί. Όλη μέρα ψήφιζε.

Και την επαύριον που γύρισε πανηγύριζε «Τόσα έρριξα στο Κόμμα».

Σε εκείνες τις εκλογές ψήφισαν και...τα δέντρα. Σε ένα διώροφο σπιτάκι δε, σχεδόν χωρίς διεύθυνση, βρέθηκαν πάνω από διακόσιοι πενήντα ψηφοφόροι. Αποδεδειγμένα.

Κι’  όταν αργότερα ο ωφεληθείς πολιτικός, ο «Εθνάρχης», αναρωτήθηκε με την υπόθεση Λαμπράκη , «Μα, ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»

«Μα εσύ και οι δικοί σου.»

Και αντί να ξεκαθαρίσει τις εκλογές του ’61, λίγο αργότερα δραπέτευσε με ψευδώνυμο και με τον «μπάτλερ» του στο Παρίσι (Τί «εξορία» και αυτή!)

Τώρα τελευταία δε μάθαμε ότι είμαστε χώρα υπεραιωνόβιων, χωρίς να μιλάμε για την Ικαρία (γνωστό νησί υπεραιωνόβιων) μόνον.  Έτσι θα επαληθευθή ο θυμόσοφος Καραγκιόζης, στην αρχή του κειμένου μας!

Ηθικόν δίδαγμα: Οι εκλογές θέλουν ... μαγείρεμα!

Γνωρίζοντας αυτό το μυστικό, ο επί πολλές τετραετίες ηγεμονικός Οίκος έχει επιδοθή σε έναν αγώνα επικρατήσεως. Ο πρώην Πρωθυπουργός μας κυριαρχεί στα κανάλια, μιά παρουσία που την βαρυέσαι, αλλάζεις κανάλι, και νά, πάλι ο ίδιος. Δεν συμφωνεί με την απόφαση της κάλπης. Θέλει ισχυρή αυτοδυναμία, ώστε να εφαρμόση το πρόγραμμά του, που παρακολουθώντας το καταλήγεις ότι τόσα χρόνια δεν έκανε τίποτε απολύτως. Και είναι ασυνεννόητοι και μεταξύ τους. Βγαίνει ο Άδωνις και λέει «Δεν είναι προτεραιότητά μας η Υγεία!» (sic) και την άλλη μέρα ο Πρωθυπουργός λέει «Προτεραιότητά μας είναι η Υγεία!» (sic). Ποιός λέει ψέματα;

Αυτό μετά την «βόμβα» Πνευματικού, που αιφνιδίασε(;) τον Ηγεμόνα και μας ανακοίνωσε αυτός τα καλά νέα, ως γιατρός Χάρος.

Λέει μια σοφή λαϊκή ρήση: «Θέλει η π......α να κρυφτή, μα η χαρά δεν την αφήνει.»

Είναι σαδιστές!

Τάζει λοιπόν ο Κυριάκος «ό,τι του κατέβει.».

Το τηλεοπτικό πλάνο έχει φόντο μιά θάλασσα από Γαλανόλευκες. Και εδώ με «τρώει» το ερώτημα: Όλες αυτές οι Σημαίες πού είναι κρυμμένες, όταν στις Εθνικές Επετείους, που πρέπει να σημαιοστολίσουμε τα σπίτια μας, στην Λεωφόρο που έμενα, όσο μακρυά φτάνει το μάτι σου, η μόνη Σημαία βρισκόταν στο δικό μου μπαλκόνι; Πού είναι οι άλλες;

Τα εύσημα τα πήρε ο Κούλης ο Μικρός από τον Μεγάλο Ερντογάν, που είπε την παραμονή των δικών μας εκλογών «Άν βγή ο Μητσοτάκης θα διευθετηθούν όλα τα θέματα στο Αιγαίο». Ενώ ο δικός μας ο καημένος νόμιζε πως αναβαθμιζόταν από τον Άρχοντα του μισού Κόσμου, ο οποίος παίρνει Nobel διπλωματίας, ο δικός μας όμως – μ’ αυτόν τον τρόπο - χαρακτηριζόταν ως προδότης, ενώ εμείς «περί άλλα τυρβάζομεν».

Ο δε ανεκδιήγητος Αβραμόπουλος πήγε στην ορκωμοσία του Σουλτάνου σχεδιάζοντας να γίνη Υπουργός Εξωτερικών της ΝΔ, αλλά την θέση μάλλον θα τού την υφαρπάξη η Ντόρα, δυναστείας Μητσοτάκη, με την αχόρταγη αρχομανία και πιό αποφασισμένη να διαπράξη και να φέρη εις πέρας τα σχέδια.

Μέχρι και ο Μπάϊντεν είπε ότι επιθυμούσε να κερδίση ο Μητσοτάκης. Τί τον νοιάζη αυτόν; Αντί να μαζέψη το δικό του κακομαθημένο, ενδιαφέρεται για έναν άλλο γόνο παρόμοιας οικογένειας. Και δεν του δίνουν οι Αμερικάνοι τουλάχιστον μια μαγκούρα να μήν σωριάζεται και τον μαζεύουν διαρκώς από κάτω; Αυτός ο γεράκος με την άνοια κανόνισε (και οραματίζεται) η Ρωσία να διαιρεθή σε 43 κρατίδια.

Ά, ρε Πούτιν κάνεις μεγάλη υπομονή με δαύτους. Αν τους διαλύσεις (που όμως  θα πάμε κι εμείς μαζί) θα έχεις όλα τα δίκια.

Πλάκωσε κι ο Σχινάς από Βρυξέλλες να μας ειπή ότι εύχεται οι Ευρωπαίοι να αναγνωρίσουν πόσο καλά παιδιά είμαστε μαζεύοντας τους λαθραίους από τον Έβρο, που αντί να τους ειπούμε: «Μείνετε απέναντι, εκεί, έχει και φαϊ και φάρμακα». Αλλά ποιός να το ειπή;

Ρεζιλίκια πράμματα. Τρελλά...

Οι επικοινωνιολόγοι του Κυριάκου δεν τον συμβουλεύουν καλά.

Ο Νίτσε έγραψε πολλά σπουδαία βιβλία. Γνώστης της Αρχαίας Ελληνικης Γραμματείας, τού διέφευγε ωστόσο το «Μέτρον Άριστον». Διαπραγματευόταν ένα εμμονικό θέμα, «Η θέληση για δύναμη» από όπου προέκυψε ο «Υπεράνθρωπος» που τον έκανε παντιέρα ο Χίτλερ και αιματοκύλησε τον Κόσμο. Τί την θέλεις τόση δύναμη;

Ο Νίτσε τρελλάθηκε. Τον έκλεισαν στο τρελλάδικο, από όπου ποτέ δεν βγήκε. Γυάλιζε και το μάτι του Νίτσε και τού Χίτλερ και όποιου άλλου έχει παρόμοιες φιλοδοξίες. Ας προσέξουν λοιπόν.

Ο Αλκιβιάδης ήταν φτειαγμένος από την στόφα τού πολιτικού, σε μια περίοδο πτώσης τής Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο υπέρμετρος εγωισμός και η φιλοδοξία του, τον εξέτρεψαν στις προδοσίες και είχε κακό τέλος. Μάταια ο Σωκράτης προσπάθησε να τον συνετίση. «Φύσιν πονηράν ματαβαλείν ού ράδιον» (Δύσκολο πράγμα να μεταβάλεις την κακή φύση του ανθρώπου)!

Και ερχόμαστε στην άλλη φιγούρα της εκλογικής περιόδου. Τον Αλέξη με το υπέρμετρο θράσος. Έχει επιστρέψει στα χάχανα, έχοντας ξεχάσει τί έχει κάνει και πιστεύοντας ότι τα έχουμε ξεχάσει και εμείς.

Στο βάθρο από όπου μιλάει του έχουν στρώσει και κόκκινο χαλί, σαν να πρόκειται να του απονεμηθή το Όσκαρ του Χόλυγουντ. Θα πάρη όμως το «Χρυσό ... βατόμουρο», για την χειρότερη ταινία, το χειρότερο σενάριο, τον χειρότερο σκηνοθέτη και τον χειρότερο ηθοποιό.

Όσο για τον Ανδρουλάκη, αυτός απλώς ατύχησε.

Όταν λέμε ΠΑΣΟΚ εννοούμε Ανδρέας. Σατανικός και πληθωρικός, ήταν μοναδικός στην χειραγώγηση του πλήθους. Στους παραληρούντες που τους παραχωρούσε τα πάντα χωρίς να τους δίνει τίποτε και τον ακολουθούσαν αφιονισμένοι χωρίς να καταλαβαίνουν, ότι καταστρέφεται το μέλλον της Ελλάδας.

 «Παπανδρέου», ένα όνομα επίσης μοιραίο. Ο τωρινός αρχηγός τού Κινήματος δεν έχει καμμία σχέση με τον επίσης σατανικό Γεώργιο, τον ερωτύλο Ανδρέα και τον ανεπαρκή Γιωργάκη.

Δεν βλέπω φως. Μήπως πρέπει να αφήσουμε τις διαμαρτυρίες και τα παράπονα και να συμβιβασθούμε; Να καθήσουμε ήσυχοι σε μιά γωνίτσα της «Γαλάζιας Πατρίδας»;

 Ίσως μας παραχωρηθή η Πελοπόννησος, ο Μωριάς τουλάχιστον τού Κωλοκοτρώνη, και εκεί, εδώ δηλαδή, ειρηνικά να μας δέρνουν, όταν έχουν όρεξη ή να μας κάνουν τέλος πάντων ό,τι άλλο θέλουν!